Αγριελιά

Αγριελιά 

Το  άγγιγμά σου δροσιά στο σκαμμένο μου χέρι.

Η νιότη σου ποτάμι που ρέει στην παλάμη ·

και ξαναχύνεται η ζωή στο αίμα μου,

για ν’ ανεβάσει τη χαρά απ’ τον Άδη, στα μάγουλα.

να γεμίσει τις πτυχές, στο γερασμένο πρόσωπο.

Να νιώσω πάλι την καρδιά στο ξεχασμένο σώμα.

Σαν αγριελιά μιλώ με τους νεκρούς,

που θάφτηκαν στις ρίζες μου ·

κι αναζητώ να ζήσω λίγο ακόμη.

Κι αναζητώ, να ζήσω για μια στιγμή, εκείνα που...

Εκείνα που πλέον, δεν θυμούμαι.

Θα ξαναρθώ, αύριο πάλι μπροστά σου θα με δεις,

με το χέρι απλωμένο να λαχταρώ,

λίγες σταγόνες νιότης στην παλάμη.

Λίγες σταγόνες νιότης να κάψουν το κορμί.

Το γιατρικό στον θάνατο είναι ο έρωτας,

μα σαν τον πιεις, θαρρείς με θάνατο πως μοιάζει.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Λευκό Φουστάνι

Λευκό Φουστάνι

Την καρδιά θα συντρίψω,

πρέπει να πάψει πια για αγάπη να φωνάζει,

πρέπει να πάψει να ζητά.

Κραυγές οι χτύποι της,

μου σκίζουν το κεφάλι,

με ανοίγουνε στα δυο.

‘Όχι.

Δεν θέλω άλλο να σ’ ακούω,

αιμορραγούν τ’ αυτιά μου

και βάφουν το λευκό μου το φουστάνι.

Σταμάτα .

Αφού το ξέρεις,

δεν αντέχω να γυρνώ στους δρόμους λερωμένη.

Σταμάτα να ζητάς όσα σου λείπουν.

Δεν θέλω να μου λείπει τίποτα.

Ναι, τίποτα δεν μου λείπει.

Είμαι καλά, πρέπει να το πιστέψεις.

Πρέπει να το πιστέψω.

Είμαι καλά.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Ζυγός

Ζυγός

Μια φέτα από ασημένιο πορτοκάλι,

ζητάει ο πεινασμένος

κι ο ομφαλός του σύμπαντος,

της  Παναγιάς το μάτι,

στάζει γαλάζιο αίμα στου χρόνου το τραπέζι ·

κι ιππότες δώδεκα ζυμώνουν το ψωμί,

να θρέψουνε το ψάρι,

στην κοραλλένια γνάθο του ουρανού.

Στην κάμαρα του φθινοπώρου,

τραγούδια αποξηραμένα ή ευχές.

Κόκκινα είναι τ’ άστρα,

που ήπιανε τον ήλιο στο διπλανό σκοτάδι,

μα στο δικό μας;

Λίγα λόγια ξεχασμένων ποιητών,

θροΐζουν ανάμεσα στα σύννεφα,

μήπως κι η καταχνιά γίνει δικαιοσύνη.

Η κούπα του ζυγού γεμίζει ανατροπές,

η Θέτιδα τρομάζει

κι απ’ το ζυγό λυγάν τα πόδια ,

τα βόδια γονατίζουν,

σκύβει ο ουρανός,

βρέχει το στήθος του στην θάλασσα

κι απ’ τον μαστό της νύχτας, θρέφονται οι ναυτίλοι.

Υπνοβάτης ο άνεμος, όλο ψάχνει στο στρώμα,

απ’ τα γερμένα πλατανόφυλλα,

να βρει τον δρόμο.

Όλο ψάχνει στο στρώμα,

απ’ τα κιτρινισμένα όνειρα,

να βρει τον τρόπο,

να ξυπνήσει τον ήλιο που αποκοιμήθηκε.

Να ξυπνήσει τον ήλιο,

για ν’ ανατείλει μιαν αγκαλιά

κι από τα σπλάχνα του να καούν,

οι αστροφεγγιές των χαμένων υποσχέσεων.

Υποταγή, ή παραίτηση η γνώση;

Το μάταιο ζητά δικαίωση στο τίποτα.

Η κνήμη τσακίζει τα χαμένα,

αρπάζει τη φωτιά απ’ τα σπάργανα.

Μοιραία η ζωή, καθοδηγεί.

Η βούληση κάνει λάθη,

για να πάθει; Για να μάθει;

Γεννάει η Παναγιά

και κρίνα ανθίζουν στ’ ασημένια χέρια της.

Απ’ την ποδιά της στάζει λάβδανο,

να γιατρευτούν οι κόσμοι,

να αντέξουν απ’ την αρχή τα βάσανα.

Να γιατρευτούν οι ρόλοι ·

κι ο γιος της νέας μέρας,

να γίνει ο πατέρας της επόμενης.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Ελευθερία

Ελευθερία

Η ελευθερία,

μεταξένια κλωστή 

            στο υφαντό του αγέρα.

Ποτέ δε θα δω,

ποιος υφαίνει την κορδέλα,

στον αστράγαλο της γης.

Οι άγγελοι ή οι δαίμονες,

φορούν κορδέλες,

στις μετέωρες αποφάσεις;

Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα πέσουν.

Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή,

για να δεχτούν την ελευθερία τους…

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Αγώνας για Κλωστή

Αγώνας  ΓΙΑ  Κλωστή

Οι φωνές μας στέγνωσαν τα χείλη,

χέρια που τα σίδερα πληγώνουν.

Κρύα χέρια, χέρια ζεστά,

που σπρώχνουν τις ελπίδες...

Με το λευκό μου γάντι πληγώνω.

Το κόκκινο πληγώνω των ορίων.

Ακούω τις φωνές που στριγκλίζουν

και ψάχνω το μαντίλι.

Το μαντίλι που θα σημάνει,

την αρχή ή το τέλος....

Της μάχης τα χέρια απλωμένα,

τα σίδερα σηκώνουν.

Η ελευθερία, κλωστή που ράβει,

τον ελεύθερο πόνο στην ισορροπία

και τον αδέσμευτο χρόνο,

στην ανάγκη για αγωνία.

Ο αγώνας για κλωστή σκοτώνει...

Θέλω να γευτώ,

τον ιδρώτα του κόκκινου ·

και να μυρίσω τον ιδρώτα του εχθρού,

στην αγκαλιά του.

Απ’ τον γιακά του, να ξηλώσω την αρχή.

Κι απ’ το μανίκι μου, το τέλος...

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Ρόδι

Ρόδι

Ρόδι που στον ήλιο άνοιξε, η καρδιά!

Διάφανοι σπόροι με λευκό πυρήνα.

Πόνος… Χαρά…

Διάφανο αίμα ποτίζει τη γη,

η αγάπη που αφήνεις να φύγει.

Κύκλος της αναγέννησης,

ο φόνος του εαυτού.

Κύκλος της γέννησης,

η συνουσία της φύσης.

Ώριμο ρόδι,

που ταΐζει τους κορυδαλλούς,

με τον εαυτό του.

Την νύχτα που γεννάνε τα κοράλλια,

τον Λόγο,

πεθαίνουν οι καταιγίδες των ματιών.

Η συνουσία των κοραλλιών!

Τη μόνη νύχτα,

που η πανσέληνος ξυπνά την ωριμότητα..

Τη μία και μόνη μέρα,

που η άνοιξη προσμένει το θάνατο.

Θλίψη τα κόκκινα φύκια,

βάφουν ματωμένους ωκεανούς.

Θρήνος το ερωτικό τραγούδι της φάλαινας.

Το σαλιγκάρι το σαλιγκάρι ορέγεται

και τρώει τον εαυτό του..

Δαμάζω το ψάρι που γεννά την αμφισβήτηση.

Ανοίγω τα σπλάχνα της επιπολαιότητας,

ρουφώ και φτύνω το σκοτωμένο αίμα.

Σωτήρας του σωτήρα η καρδιά!

Πίσω απ’ το ρόδι ένα σπαθί από καλάμι,

τρυπάει και ψαρεύει γάζες

για τις πληγές των καρπών.

Φλούδες τα σύννεφα,

τσούζουν τα μάτια,

που ψάχνουν για πουλιά κι αεροπλάνα.

Ρόδια τα μάτια.

Ραγισμένα,

στάζουν διάφανο αίμα.

Αποκαλύπτουν το λευκό σπόρο του σκοταδιού,

στη φαινομενική δειλία μου.

Απομακρύνομαι από τον ήλιο

κι είμαι κοντά στην ανατολή.

Ρόδια και σπόροι στάζουν αίμα για γούρι,

το νέο έτος της ανάστασης των γηρατειών μου.

Θλιβερή και παράφορη η ανάγκη,

να τελειώσει ο πόνος, να ‘ρθει το Σάββατο.

Να τελειώσει ο πόνος , ο χρόνος,

να ‘ρθει ο θάνατος.

Της μέρας να ‘ρθει ο ύπνος,

να βυθιστείς στο άγνωστο,

στο γνώριμο μαξιλάρι του γητευτή…

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Καρυδότσουφλο

Καρυδότσουφλο

Το χρώμα άδειασε απ’ τα μάτια,

κερί λιωμένο,

σφράγισε το λαβύρινθο των ήχων.

Απ’ τις φολίδες τ’ ουρανού βρυχάται ο φύλακας.

Με τη φωνή μου ποιήματα διαβάζει,

μα ο ήχος δεν με φτάνει.

Ψίχα από καρύδι το μυαλό,

σύμπαν το καρυδότσουφλό μου.

Μες απ’ την τρύπα,

που ‘χει θρέψει ένα σκουλήκι,

περνάει το φως.

Την τρύπα για ήλιο προσκυνώ

και το σκουλήκι για Θεό μου.

Με τ’ ακροδάχτυλα θα κλείσω την πληγή,

να μην αιμορραγεί το σύμπαν με ηλιαχτίδες.

Μες το σκοτάδι θα ωριμάσει το μυαλό,

το καρυδότσουφλο θα σπάσει,

κούπα θα γίνει τον ήλιο για να πιω…

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Απουσία

Απουσία 

Η θάλασσα ήπιε το φεγγάρι

ο έρωτας της έκλεψε τον ήχο ·

κι εσύ τον ψάχνεις,

ανάμεσα στα δάκτυλα.

Ένα κόκκινο κοχύλι αιμορραγεί.

Κι εγώ;

Εγώ δεν έχω άλλους επιδέσμους.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Αργώ - Δρόμος

Αργώ - Δρόμος

Πρώτο ταξίδι,

στα θολερά στιχάκια 

             του σαλιγκαριού.

Αργός γραφέας μα 
           
                    με σοφία τόση!

Ανοίγει δρόμο δροσερό 

                    για τα μυρμήγκια.

Ανοίγει δρόμο για τα λάθη, 

                                  για τα πάθη.

Ανοίγει δρόμο 

                           για τον παράδεισο.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Το Μυστικό της Κουκουβάγιας

Το  Μυστικό της Κουκουβάγιας

Άνοιξε η ράχη του βουνού

κι απ’ τις ρωγμές του στάζει μέλι,

για να ποτίζονται τα ελάφια.

Στο βλέμμα τους τη σκέψη μου να βρέξω

κι απ’ τα μαλλιά μου να χυθεί δάκρυ και μέλι,

τη δάφνη ν’ αναστήσει.

Δάκρυ και μέλι

κι η λίμνη που τα πόδια θα δροσίζει,

φύλλα της δάφνης τα δόντια θα μασούν,

τα χέρια μου τα σύννεφα θ’ ανοίγουν,

σαν φύλλα απ’ το πρόσωπο.

Κόκκινα φύλλα και λευκά.

Κι αν μάγισσες

άφησαν μαύρα χνάρια στον πυθμένα της χαράς

κι αν έβρασαν την αλήθεια,

κι αν με το ζόρι μου την δώσαν να την πιω,

για να ξυπνήσω, εγώ ακόμη θα ονειρεύομαι.

Γιατί θέλω!

Θέλω το βότανο να βρω,

το μυστικό της κουκουβάγιας.




Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Πουλιά του Χρόνου

Πουλιά του Χρόνου 

Οι πεινασμένοι πόθοι,

προσμένουν στο ακρωτήρι.

Του χρόνου σέρνουνε το δίχτυ,

για δόλωμα έχουν τις ανάγκες,

ψαρεύουν τις στιγμές.

Με μάτια λαίμαργα δαγκώνουν,

στον αφρό των ονείρων,

όσα στα δίχτυα σπαρταράνε.

Χάλκινα δόντια που κοκκινίζουν

κι ανάβουν φωτιά στα όρια.

Τρίζουν οι ανάσες,

τις πεταλούδας σχίζουν τα φτερά,

πέφτει και γίνεται τροφή για τα μυρμήγκια.

Η μόνη αιτία και αφορμή,

ν’ αφήσουν του χρόνου τα πουλιά τα δίχτυα.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath

Δίδυμες Σκιές

Δίδυμες Σκιές       

Για τον φίλο μου ποιητή Νικόλα

Είδα τις δίδυμες σκιές.

Εκείνες που μπερδεύουν το μυαλό.

Εκείνες που τρομάζουν.

Με τρομάζουν...

Μα μόνο εγώ τις βλέπω αλήθεια;

Όλα κυλούν σαν το κρασί μες το ποτήρι,

όλα κυλούν σαν τη συνήθεια,

αργά, αθόρυβα, αόρατα στη σκέψη.

Παγώνω.

Μες το συρτάρι ξέμεινε η λύση.

Οι αποδείξεις που την πλάνη θα προδώσουν.

Οι δίδυμες λευκές αλήθειες στο μυαλό.

Κι όσο οι σκιές κρυφά γελούν,

Σαν τα παιδιά που ‘χουν μια φάρσα ακόμη στήσει,

Σου ψιθυρίζω.

Την αλήθεια ψιθυρίζω

και τις λευκές τις δίδυμες,

στα χέρια σου αφήνω μυστικά.

Μες το συρτάρι σου ήταν πάντα φυλαγμένες. Δες !!!

Χαμογελάς, γλυκά.

Θλιμμένα χαμογελάς.

Το ξέρω λες και συνεχίζεις τη στιγμή,

την μπερδεμένη διαδρομή της ενοχής.

Παίρνω το κόκκινο πανί,

που έχει τον κόκκινο λεκέ,

κείνον που αδιόρατα νιώθει μόνο η αφή.

Με στάχτη ψάχνω να τον βρω,

αγγίζω, νιώθω,

και με σταχτόνερο ενοχλώ,

να λευτερώσω την αδιόρατη εμμονή.

Ένα τασάκι αναζητάς. Ένα τασάκι...

Ένα τασάκι, καθαρό.

Κόκκινα τρίγωνα, κρύσταλλα τρίγωνα,

κόκκινο αστέρι το τασάκι στο προσφέρω.

Αυτό που μόλις είχα αδειάσει και με τις στάχτες του

είχα πιάσει,

τον αδιόρατο λεκέ, σ’ αυτό το κόκκινο πανί,

από το κόκκινο κρασί που σε παιδεύει.

Ένα τασάκι απ’ το τραπέζι πατρικού σπιτιού,

ένα τασάκι σε μνήμη εφήβου ειδωμένο.

Άφησε.

Άφησε τη στάχτη. Στο χτες. Άφησε.

Άφησε τη στάχτη.

Άφησε στάχτη να μπορώ,

να συνεχίσω ν’ αφαιρώ,

την αδιόρατη πληγή.

Κι η ανοχή κι η προσμονή να γίνει δράση.

Να γίνει δίψα για ζωή,

να γίνει μάχη.

Κι όλο αυτό, το σκοτεινό, το φωτεινό,

αινιγματικό, τρελό παιχνίδι,

το σκηνικό που σε γυρνά στον ίδιο κύκλο.

Από το κέντρο της ψυχής,

της ύπαρξής σου ο μαχητής, ν’ αναδυθεί.

Κι όλη η κρυμμένη δύναμή σου,

να καθαρίσει τον λεκέ.

Αυτό τον άναρχο λεκέ,

απ’ το ευαίσθητο κι αυθεντικό πανί σου.

Κόκκινη νίκη η καρδιά,

σημαία υψωμένη που γελά,

η μεταμόρφωση ξυπνά το ουράνιο μένος

κι αυτός ο αγώνας για ζωή θα γίνει βέλος.

Εσύ μπορείς να ηγηθείς,

εσύ μπορείς ν’ αναδυθείς,

μπορείς να σχίσεις την αθόρυβή σου μνήμη.

Ν’ αρπάξεις όσα αναζητάς,

να ζήσεις όσα δεν τολμάς.

Ναι! Εσύ είσαι αυτός που οδηγεί!

Μάγος εσύ και γητευτής.

Εσύ είσαι αυτός που τις οδύνες θα νικήσει,

κι αυτό τον κόκκινο λεκέ θα εξαφανίσει!

Ναι!!! Εσύ είσαι αυτός που το μπορεί,

εσύ είσαι αυτός, εσύ ο μόνος!

Βγες απ το χτες και ζήσε τώρα!

Δεν έχει η μάχη αναβολή.

Ήρθε η ώρα.

Και με τις δίδυμες λευκές και με τις δίδυμες σκιές,

ισορροπίες είναι οι τόσες αντιθέσεις.

Δεν είναι αλήθεια πως πονούν οι υποσχέσεις.

Όταν η στάχτη έχει το κόκκινο αναστήσει,

στα δυο σου χέρια θα κρατάς μόνο τη λύση.

Είναι η υπόσχεση που δίνει ο δίδυμός σου!

Το άλλο μισό σου!

Ο σκοτεινός στο φωτεινό

κι ο φωτεινός στο σκοτεινό τον εαυτό σου!

Είδα τις δίδυμες ...

Μα μόνο εγώ τις βλέπω αλήθεια;



Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath