κι ας ξυπν... ήσουν

κι ας ξυπν... ήσουν

Ψάχνουν οι έρωτες φωνές που τρέμουν, 

ανάσες και σκιές στο φως


τη δύση να στεριώσουν. 

Να τρέξει αντάμωση, 

να μη μας βρει το καληνύχτα... 

Έλα, έλα και κάθισε κοντά μου, 

αγάπα με... είπες· 

κι έπαψε η νύχτα να μετράει 

και τα σεντόνια μίλησαν 

σαν έγραψε στο σώμα η απουσία. 

Έλα, έλα κοντά μου, 

αγάπα με... είπες· 

κι εγώ τον ουρανό κοιτάω 

να βρω ένα δειλινό,

για να σε περιμένω. 

Πάντα ανταμώνουμε

σαν οι σκιές αποκοιμιούνται.. 

Αχ έλα, έλα και κάθισε κοντά μου.

Δε χάθηκε ο κόσμος κι αν ξυπνήσουν.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "από σιωπή" Εκδόσεις Χρήστος Ε. Δαρδανός

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath