Το Πρόσωπο του Κρόνου

Το Πρόσωπο Του Κρόνου

Υγρές σιωπές, μορφές,

από μέσα μου περνούν,

οι καμπύλες των δέντρων.

Το ταξίδι… η ροή… η φωνή…

Ρίζες τα μαλλιά στις όχθες δροσίζουν τη σκέψη,

στον καταρράκτη απορροφούν το βουνό.

Στόματα τα μάτια την ουσία δοκιμάζουν,

τη γεύση της γνώσης…

Μιαν ανάσα πάνω απ’ το νερό, η ψυχή.

Ένας κύκλος στο κέντρο.

Περιστρέφομαι αντίστροφα και ξανά ,

τρεις φορές.

Νιώθω το πνεύμα, ο άνεμος κατοικεί στο μυαλό.

Τρεις κύκλοι μες τον κύκλο αντίστροφα και όχι.

Τρεις κύκλοι κι ένα τετράγωνο.

Τρεις κύκλοι και μια περιστροφή.

Ακολουθώ το δρόμο του ρολογιού,

στην χαράδρα των Καβείρων.

Η θεά είναι εδώ.

Η μητέρα, η κόρη, ο άνεμος.

Πού βρίσκομαι;

Τρία δάκτυλα το πλατανόφυλλο.

Πράσινο… κόκκινο… κίτρινο…

Τέσσερις τροχιές στον ήλιο.

Οι ανάσες φυσούν.

Ο άνεμος το μάτι που δείχνει το μέλλον.

Οπτασίες των μυστών,

οι αλλαγές των χρόνων, τα πέπλα των μουσών.

Ονειροβάτης, ο άρχοντας της μνήμης,

δαμάζει τον γρύπα και μοσχοβολούν τα όνειρα,

λυγαριά και πικροδάφνη.

Φυτίλια τα μαλλιά,

ανάβουν την ιερή φλόγα της γνώσης.

Η τελετουργία της κάθαρσης,

στα παγωμένα λιβάδια του νερού.

Πέτρες γίγαντες σμιλεύουν τη μορφή του .

Καστανιές και μάτια στόματα ανοιχτά,

στα αυγά των εντόμων η ζωή αρχίζει.

Λιβελούλες χαϊδεύουν τα χνάρια των σκοταδιών

και λυχνάρια ανάβουν για τον ταξιδευτή.

Το φίδι της σοφίας ακολουθώ,

στο βράχο κρύβει τις αποσκευές.

Ο άγνωστος συνταξιδιώτης,

τραγουδά την ανατολή.

Ο χρόνος στις ρίζες των δέντρων τυραννιέται,

Για την κάθαρση προσεύχεται.

Στις σπηλιές ομολογεί…

Τα βάρη αφήνει στο γεφύρι των ναών,

των δέντρων, των ξωτικών, των ουρανών…

Συγκάτοικος στη σταγόνα,

στο στόμα του βουνού, ο εαυτός.

Χωρίζομαι και γίνομαι ένα.

Στην πέτρα σκοντάφτω και πετώ.

Γίνομαι επόπτης στη διαδρομή του εαυτού μου.

Γίνομαι ιέρεια στο ναό του κορμιού.

Διατάζω την ψυχή, να βρει το πνεύμα.

Μ’ έρωτα θείο να γεννήσουν το μικρό, το νέο εαυτό.

Το νέο αίμα, την ουσία της αλήθειας.

Στο κορμί το νέο πέπλο λάμπει.

Κρυστάλλινες ηδονές,

οι μελωδίες του βουνού, καθαρότητα.

Ρυάκι το σώμα τα δάκτυλα ρίζες.

Μυρίζω τις δάφνες,

γεύομαι τα σύννεφα στη λίμνη των ψυχών.

Γεράνια τις πληγές γιατρεύουν.

Ρώτησε τον κούκο αν θέλεις να με βρεις.

Στην πηγή θα μιλήσει η γη.

Ο χρόνος έχει πρόσωπο…

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath