Πρώτος Βλαστός του Κόσμου

Πρώτος   Βλαστός  του  Κόσμου

Σβήνω τα σύνορα, του φόβου λύνω το μανδύα,

λύνω τα χέρια, τα όρια, λύνω τη στιγμή.

Ο πρώτος βλαστός του κόσμου.

Ανοίγω το στήθος

κι εκεί που λένε πως κατοικεί η καρδιά,

σ’ εκείνη την αρχέγονη σπηλιά,

νιώθω τον έναστρο ουρανό.

Μια χρυσαλίδα η ψυχή σαν το αγέννητο παιδί!

Στο κέντρο στάθηκα, με χέρια υψωμένα,

να κατανοήσω την ιδέα, να νιώσω.

Να ενσαρκώσω την ιδέα.

Την ιδέα του εαυτού μου.

Έσπειρα προσευχές, εντυπώσεις ονείρου έσπειρα.

Κι ήρθε γλυκά και τρυφερά η γη να μ’ αγκαλιάσει.

Ύμνους ψιθύρισα στις αιχμές των βράχων

κι άνοιξαν δρόμο στο νερό, για νά ‘ρθει…

Περιμένω.

Με χέρια υψωμένα και μάτια κλειστά, περιμένω ·

κι ήρθε και στάθηκε στο μέτωπό μου η χρυσαλίδα.

Βάρος δεν έχω πια,

μόνο χαρά που δεν μιλά,

δεν έχει λόγο να μιλήσει.

Γιατί έχω γίνει πια σπηλιά,

κοράλλι έχω γίνει και νερό.

Γιατί έχω γίνει εγώ,

ο πρώτος βλαστός του κόσμου.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath