Δίδυμες Σκιές

Δίδυμες Σκιές       

Για τον φίλο μου ποιητή Νικόλα

Είδα τις δίδυμες σκιές.

Εκείνες που μπερδεύουν το μυαλό.

Εκείνες που τρομάζουν.

Με τρομάζουν...

Μα μόνο εγώ τις βλέπω αλήθεια;

Όλα κυλούν σαν το κρασί μες το ποτήρι,

όλα κυλούν σαν τη συνήθεια,

αργά, αθόρυβα, αόρατα στη σκέψη.

Παγώνω.

Μες το συρτάρι ξέμεινε η λύση.

Οι αποδείξεις που την πλάνη θα προδώσουν.

Οι δίδυμες λευκές αλήθειες στο μυαλό.

Κι όσο οι σκιές κρυφά γελούν,

Σαν τα παιδιά που ‘χουν μια φάρσα ακόμη στήσει,

Σου ψιθυρίζω.

Την αλήθεια ψιθυρίζω

και τις λευκές τις δίδυμες,

στα χέρια σου αφήνω μυστικά.

Μες το συρτάρι σου ήταν πάντα φυλαγμένες. Δες !!!

Χαμογελάς, γλυκά.

Θλιμμένα χαμογελάς.

Το ξέρω λες και συνεχίζεις τη στιγμή,

την μπερδεμένη διαδρομή της ενοχής.

Παίρνω το κόκκινο πανί,

που έχει τον κόκκινο λεκέ,

κείνον που αδιόρατα νιώθει μόνο η αφή.

Με στάχτη ψάχνω να τον βρω,

αγγίζω, νιώθω,

και με σταχτόνερο ενοχλώ,

να λευτερώσω την αδιόρατη εμμονή.

Ένα τασάκι αναζητάς. Ένα τασάκι...

Ένα τασάκι, καθαρό.

Κόκκινα τρίγωνα, κρύσταλλα τρίγωνα,

κόκκινο αστέρι το τασάκι στο προσφέρω.

Αυτό που μόλις είχα αδειάσει και με τις στάχτες του

είχα πιάσει,

τον αδιόρατο λεκέ, σ’ αυτό το κόκκινο πανί,

από το κόκκινο κρασί που σε παιδεύει.

Ένα τασάκι απ’ το τραπέζι πατρικού σπιτιού,

ένα τασάκι σε μνήμη εφήβου ειδωμένο.

Άφησε.

Άφησε τη στάχτη. Στο χτες. Άφησε.

Άφησε τη στάχτη.

Άφησε στάχτη να μπορώ,

να συνεχίσω ν’ αφαιρώ,

την αδιόρατη πληγή.

Κι η ανοχή κι η προσμονή να γίνει δράση.

Να γίνει δίψα για ζωή,

να γίνει μάχη.

Κι όλο αυτό, το σκοτεινό, το φωτεινό,

αινιγματικό, τρελό παιχνίδι,

το σκηνικό που σε γυρνά στον ίδιο κύκλο.

Από το κέντρο της ψυχής,

της ύπαρξής σου ο μαχητής, ν’ αναδυθεί.

Κι όλη η κρυμμένη δύναμή σου,

να καθαρίσει τον λεκέ.

Αυτό τον άναρχο λεκέ,

απ’ το ευαίσθητο κι αυθεντικό πανί σου.

Κόκκινη νίκη η καρδιά,

σημαία υψωμένη που γελά,

η μεταμόρφωση ξυπνά το ουράνιο μένος

κι αυτός ο αγώνας για ζωή θα γίνει βέλος.

Εσύ μπορείς να ηγηθείς,

εσύ μπορείς ν’ αναδυθείς,

μπορείς να σχίσεις την αθόρυβή σου μνήμη.

Ν’ αρπάξεις όσα αναζητάς,

να ζήσεις όσα δεν τολμάς.

Ναι! Εσύ είσαι αυτός που οδηγεί!

Μάγος εσύ και γητευτής.

Εσύ είσαι αυτός που τις οδύνες θα νικήσει,

κι αυτό τον κόκκινο λεκέ θα εξαφανίσει!

Ναι!!! Εσύ είσαι αυτός που το μπορεί,

εσύ είσαι αυτός, εσύ ο μόνος!

Βγες απ το χτες και ζήσε τώρα!

Δεν έχει η μάχη αναβολή.

Ήρθε η ώρα.

Και με τις δίδυμες λευκές και με τις δίδυμες σκιές,

ισορροπίες είναι οι τόσες αντιθέσεις.

Δεν είναι αλήθεια πως πονούν οι υποσχέσεις.

Όταν η στάχτη έχει το κόκκινο αναστήσει,

στα δυο σου χέρια θα κρατάς μόνο τη λύση.

Είναι η υπόσχεση που δίνει ο δίδυμός σου!

Το άλλο μισό σου!

Ο σκοτεινός στο φωτεινό

κι ο φωτεινός στο σκοτεινό τον εαυτό σου!

Είδα τις δίδυμες ...

Μα μόνο εγώ τις βλέπω αλήθεια;



Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath