Μεγάλωσα

Μεγάλωσα

Ο χρόνος ανεμίζει τα δεσμά,

κι εγώ το δόλωμα δαγκώνω,

για να μη χάσω την στιγμή…

Διψασμένα φύλλα που ζητούν

απ’ τα σπασμένα αγγεία των ματιών μου,

να στάξω ζωή στις σάλπιγγες των δέντρων.

Αφηρημένες ψευδαισθήσεις,

οι ώρες που χτίζω το μέλλον.

Το ρολόι κάνει κύκλους,

επαναλαμβάνει το αδιέξοδο μεθοδικά.

Χαμογελώ και κλείνω το παράθυρο στα όνειρα.

Ήταν ο μπαμπούλας

των πεποιθήσεων της μητέρας.

Το μέλλον είναι πίσω απ’ τις γρίλιες .

Εκεί που δεν έψαξα ακόμη.

Εκεί που δε θα κοιτάξω ούτε αύριο.

Λίγες γραμμές στο ημερολόγιο

κι η επανάσταση τελειώνει.

Κι έπειτα από καιρό,

τρομαγμένα μάτια ψάχνουν τον ήλιο,

στην σελίδα που μιλούσε για τον έρωτα.

Κοιτάζω πλάι μου, το τίποτα. Συνειδητή επιλογή.

Σοφότερη απ’ το κάτι ή το περίπου…

Φιλοδοξίες μιας παντοτινής ένωσης;

Είναι το δικαίωμα της φαντασίωσης,

μιας ξεροκέφαλης παιδικότητας.

Πού να βρίσκεται αλήθεια;

Την έχω σκίσει την σελίδα. Μεγάλωσα!

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath