Εκάτη

Εκάτη

Οι άνεμοι θερίζουν τα δέντρα,

δίνουν σχήμα σ’ όσα στέκουν ακόμη.

Δίνουν σχήμα στο κύμα του δάσους,

που σπάει στην θάλασσα

και βρέχει τα φύλλα του μ’ αλμύρα.

Ο κέδρος καίει τις ρίζες του στην αμμοθαλασσιά.

Κοπάδια αμνών βοσκούν το αλάτι

κι αρμέγει ο ποιμένας νοσταλγία.

Με τη φλογέρα ακόνισε τη μέρα

και θέρισε γλυκό ψωμί το βράδυ.

Το ‘χει ζυμώσει η αρχέγονη μητέρα,

να θρέψει δώδεκα παιδιά,

στο στρογγυλό τραπέζι ·

κι ήρθε το δεύτερο μισό της νέας μέρας,

γάλα να πιω απ’ το μαστό της θυγατέρας,

νέα σελήνη στάζει μέλι και κανέλα,

στ’ άδειο κουπάκι που τη γέμιση προσμένει.

Οίνο και ύδωρ στην Εκάτη θα προσφέρω,

για να ησυχάζουνε οι ανάγκες μου τα βράδια.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό" 

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath