Ζυγός

Ζυγός

Μια φέτα από ασημένιο πορτοκάλι,

ζητάει ο πεινασμένος

κι ο ομφαλός του σύμπαντος,

της  Παναγιάς το μάτι,

στάζει γαλάζιο αίμα στου χρόνου το τραπέζι ·

κι ιππότες δώδεκα ζυμώνουν το ψωμί,

να θρέψουνε το ψάρι,

στην κοραλλένια γνάθο του ουρανού.

Στην κάμαρα του φθινοπώρου,

τραγούδια αποξηραμένα ή ευχές.

Κόκκινα είναι τ’ άστρα,

που ήπιανε τον ήλιο στο διπλανό σκοτάδι,

μα στο δικό μας;

Λίγα λόγια ξεχασμένων ποιητών,

θροΐζουν ανάμεσα στα σύννεφα,

μήπως κι η καταχνιά γίνει δικαιοσύνη.

Η κούπα του ζυγού γεμίζει ανατροπές,

η Θέτιδα τρομάζει

κι απ’ το ζυγό λυγάν τα πόδια ,

τα βόδια γονατίζουν,

σκύβει ο ουρανός,

βρέχει το στήθος του στην θάλασσα

κι απ’ τον μαστό της νύχτας, θρέφονται οι ναυτίλοι.

Υπνοβάτης ο άνεμος, όλο ψάχνει στο στρώμα,

απ’ τα γερμένα πλατανόφυλλα,

να βρει τον δρόμο.

Όλο ψάχνει στο στρώμα,

απ’ τα κιτρινισμένα όνειρα,

να βρει τον τρόπο,

να ξυπνήσει τον ήλιο που αποκοιμήθηκε.

Να ξυπνήσει τον ήλιο,

για ν’ ανατείλει μιαν αγκαλιά

κι από τα σπλάχνα του να καούν,

οι αστροφεγγιές των χαμένων υποσχέσεων.

Υποταγή, ή παραίτηση η γνώση;

Το μάταιο ζητά δικαίωση στο τίποτα.

Η κνήμη τσακίζει τα χαμένα,

αρπάζει τη φωτιά απ’ τα σπάργανα.

Μοιραία η ζωή, καθοδηγεί.

Η βούληση κάνει λάθη,

για να πάθει; Για να μάθει;

Γεννάει η Παναγιά

και κρίνα ανθίζουν στ’ ασημένια χέρια της.

Απ’ την ποδιά της στάζει λάβδανο,

να γιατρευτούν οι κόσμοι,

να αντέξουν απ’ την αρχή τα βάσανα.

Να γιατρευτούν οι ρόλοι ·

κι ο γιος της νέας μέρας,

να γίνει ο πατέρας της επόμενης.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath