Αγριελιά

Αγριελιά 

Το  άγγιγμά σου δροσιά στο σκαμμένο μου χέρι.

Η νιότη σου ποτάμι που ρέει στην παλάμη ·

και ξαναχύνεται η ζωή στο αίμα μου,

για ν’ ανεβάσει τη χαρά απ’ τον Άδη, στα μάγουλα.

να γεμίσει τις πτυχές, στο γερασμένο πρόσωπο.

Να νιώσω πάλι την καρδιά στο ξεχασμένο σώμα.

Σαν αγριελιά μιλώ με τους νεκρούς,

που θάφτηκαν στις ρίζες μου ·

κι αναζητώ να ζήσω λίγο ακόμη.

Κι αναζητώ, να ζήσω για μια στιγμή, εκείνα που...

Εκείνα που πλέον, δεν θυμούμαι.

Θα ξαναρθώ, αύριο πάλι μπροστά σου θα με δεις,

με το χέρι απλωμένο να λαχταρώ,

λίγες σταγόνες νιότης στην παλάμη.

Λίγες σταγόνες νιότης να κάψουν το κορμί.

Το γιατρικό στον θάνατο είναι ο έρωτας,

μα σαν τον πιεις, θαρρείς με θάνατο πως μοιάζει.

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath