Ρόδι

Ρόδι

Ρόδι που στον ήλιο άνοιξε, η καρδιά!

Διάφανοι σπόροι με λευκό πυρήνα.

Πόνος… Χαρά…

Διάφανο αίμα ποτίζει τη γη,

η αγάπη που αφήνεις να φύγει.

Κύκλος της αναγέννησης,

ο φόνος του εαυτού.

Κύκλος της γέννησης,

η συνουσία της φύσης.

Ώριμο ρόδι,

που ταΐζει τους κορυδαλλούς,

με τον εαυτό του.

Την νύχτα που γεννάνε τα κοράλλια,

τον Λόγο,

πεθαίνουν οι καταιγίδες των ματιών.

Η συνουσία των κοραλλιών!

Τη μόνη νύχτα,

που η πανσέληνος ξυπνά την ωριμότητα..

Τη μία και μόνη μέρα,

που η άνοιξη προσμένει το θάνατο.

Θλίψη τα κόκκινα φύκια,

βάφουν ματωμένους ωκεανούς.

Θρήνος το ερωτικό τραγούδι της φάλαινας.

Το σαλιγκάρι το σαλιγκάρι ορέγεται

και τρώει τον εαυτό του..

Δαμάζω το ψάρι που γεννά την αμφισβήτηση.

Ανοίγω τα σπλάχνα της επιπολαιότητας,

ρουφώ και φτύνω το σκοτωμένο αίμα.

Σωτήρας του σωτήρα η καρδιά!

Πίσω απ’ το ρόδι ένα σπαθί από καλάμι,

τρυπάει και ψαρεύει γάζες

για τις πληγές των καρπών.

Φλούδες τα σύννεφα,

τσούζουν τα μάτια,

που ψάχνουν για πουλιά κι αεροπλάνα.

Ρόδια τα μάτια.

Ραγισμένα,

στάζουν διάφανο αίμα.

Αποκαλύπτουν το λευκό σπόρο του σκοταδιού,

στη φαινομενική δειλία μου.

Απομακρύνομαι από τον ήλιο

κι είμαι κοντά στην ανατολή.

Ρόδια και σπόροι στάζουν αίμα για γούρι,

το νέο έτος της ανάστασης των γηρατειών μου.

Θλιβερή και παράφορη η ανάγκη,

να τελειώσει ο πόνος, να ‘ρθει το Σάββατο.

Να τελειώσει ο πόνος , ο χρόνος,

να ‘ρθει ο θάνατος.

Της μέρας να ‘ρθει ο ύπνος,

να βυθιστείς στο άγνωστο,

στο γνώριμο μαξιλάρι του γητευτή…

Γεωργία Παπαμιχαήλ

________________________________________________________

από τη συλλογή "Πορφυρό Νερό"

Ψηφιακή  Επιμέλεια - Προσαρμογή στο Blog: mataraga.kath